Mijn collectie boeken is in de loop der jaren gestaag gegroeid tot een respectabele duizend exemplaren. Ik ben een bibliofiel die gerust een boek koopt om een mooie editie en ik zie ezelsoren als een vorm van heiligschennis.
In de stad kan ik rustig alle kledingwinkels overslaan zonder het gevoel te hebben dat ik iets mis, maar als het om boeken gaat dan kent mijn hebzucht nauwelijks grenzen. Hetzelfde geldt (hoewel in mindere mate) voor tijdschriften: ik ben abonnee van meer bladen dan ik hardop durf te noemen. En tot besluit: ik heb altijd het maximale aantal bibliotheekboeken in huis. Vijftien stuks, dus.
Nu ben ik niet heel klein maar ook niet buitengewoon riant behuisd en dus kom je her en daar gezellige stapels tijdschriften tegen en ligt de mindere helft van mijn boeken te verstoffen in het souterrain. Helemaal niet erg, want ooit ga ik ze allemaal lezen en tot die tijd heb ik  ze toch maar mooi in mijn bezit!
En daar wringt dus iets. Want dat ‘hebben’, daar wil ik een beetje van af. Onthechten, loslaten, wie is er niet mee bezig anno 2014? “Zullen we delen?” kopt de nieuwste Marie Claire. Het bracht me op een idee.
Het is eenvoudig genoeg  om je dierbare leesvoer uit te lenen of weg te geven aan je al even dierbare vrienden en familie, maar waarom zou je  er niet eens een onbekende mee verrassen? Het plan is aldus gesmeed: vanaf vandaag kies ik met enige regelmaat een boek of tijdschrift dat ik achterlaat in de trein, op een bankje in het bos, in de locker op de sportschool, of op willekeurig welke plek. Om er geen misverstanden over te laten bestaan plak ik er met tape een bontgekleurde post-it op met “deel mij!” erop.
Wie het in zijn bezit krijgt en wat diegene ervan vindt zal ik vermoedelijk nooit te weten komen en is ook niet van belang. Of ik het zelf wel of niet de moeite waard vond om te lezen doet evenmin ter zake.
Vroeger voelde ik me bezwaard als ik iemand een boek cadeau deed wat ik zelf een draak vond, maar inmiddels heb ik daar geen moeite meer mee. Ik moet hardop lachen om Arnon Grunberg en vind J.K. Rowling een begenadigd fantast, maar heb nog nooit een Saskia Noort gelezen omdat ik niet heel erg nieuwsgierig ben naar ‘wie het heeft gedaan’. Ieder zijn kopje thee, en op elk theepotje past een dekseltje.
Vandaag maak ik iemand blij met Beter van Olympisch zwemkampioen Maarten van der Weijden. Dat lijkt me wel toepasselijk en bovendien kan er voor de ziekte die hij overwon nooit genoeg aandacht zijn. Ik speel een beetje vals, want dit boek heb ik dubbel: mijn gesigneerde exemplaar hou ik zelf!
Of ik het achterlaat in stadsbus 1 of 7, de wachtkamer van het ziekenhuis of de trein-voorheen-bekend-als-Fyra heb ik nog niet bedacht. Hoe dan ook: wie het vindt, mag het lezen. En delen, uiteraard!
